"......หมายถึงไม่ลดน้อยลงไปใช่ไหมคะ ความชอบน่ะค่ะ"
"ความรักต่างหาก"
"จะว่ายังไงดีล่ะ ฉันเองก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนั้น จึงยืนยันความรู้สึก 'รักเธอ' หลายต่อหลายครั้ง และมันคงจะมีแต่เพิ่มขึ้น ไม่ลดน้อยลง เธอเติมเต็มฉัน"
".......ความรักน่ะหรือคะ"
"ใช่ ที่ฉันคิดว่ารักเธอ เป็นเพราะเธอส่งผ่านความรู้สึกนั้นมาให้ฉันยังไงล่ะ"
ความหมายของคำนั้นที่ได้รับมาจากเขา จากคนอื่นซึ่งไวโอเล็ต เอเวอร์การ์เดนคอยเรียนรู้มาตลอด
"......ฉันส่งไปให้พันตรีหรือคะ"
คำเรียกกลับมาเป็นแบบเดิมอีกแล้ว
แต่ก็ช่างเถอะ กิลเบิร์ตคิดเช่นนั้น
"เธอส่งมาให้ฉัน"
ไม่ใช่ที่แก้มหรือริมฝีปาก หากแต่กิลเบิร์ตบรรจงจูบลงไปที่ปลายนิ้วของไวโอเล็ตอย่างเงียบๆ
"......"
มันคือนิ้วของเครื่องจักร ไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกอะไรได้
เธอสูญเสียแขน และไม่มีวันได้กลับคืนมา
ต่อให้จูบลงไปตรงนั้น ก็ไม่มีอะไรสามารถส่งผ่านมาถึงได้แท้ๆ
แต่เขากลับบรรจงจูบมันอย่างทะนุถนอม
การกระทำนั้นและความรู้สึกของกิลเบิร์ต
ทำให้ดวงตาของไวโอเล็ตร้อนผ่าวขึ้นมาราวกับกำลังแผดเผา ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงเกิดขึ้นมา ไวโอเล็ตพยายามหยุดมัน
น้ำตาที่ไม่สามารถทำความเข้าใจได้ ทำไมถึงไหลออกมาตอนนี้กันนะ คงจะต้องทำให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าลำบากใจแน่ๆ
ในที่สุดน้ำตาจากดวงตารื้นก็หยุดลง เหลือเพียงหยดน้ำตาที่เปื้อนเพียงหยดเดียว
หยดน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาข้างหนึ่ง ทำให้กิลเบิร์ตหัวใจสั่นไหว
"ไวโอเล็ต"
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอแล้ว เขารีบผละมือออกจากปลายนิ้วของเธอ
"ขอโทษนะ......"
เขาถอยไปด้านหลัง ยกมือสองข้างขึ้นมาเพื่อให้เธอเข้าใจว่าจะไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
"......ขอโทษจริงๆ"
ไวโอเล็ตไม่ได้ตอบ
เธอไม่ได้เช็ดน้ำตาและมองดูกิลเบิร์ตอย่างใจลอย
ไม่มีทั้งท่าทีโกรธหรือเสียใจ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
สายตาที่เหมือนกับกำลังมองเห็นความฝัน
หลังจากแยกกันและได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เขาคิดว่าการแสดงอารมณ์ของเธอเพิ่มมากขึ้น แต่พอเธอเงียบ เขาก็ไม่อาจเข้าใจได้
เธอที่ไม่แสดงอารมณ์กับใบหน้าที่ราวกับตุ๊กตาไม่ยอมให้กิลเบิร์ตอ่านความรู้สึก
เพียงแต่ สิ่งเดียวที่เขารู้คือการกระทำของตัวเองในตอนนี้เป็นสิ่งที่โง่เขลามาก
ーนี่เรากำลังทำอะไรอยู่กันเนี่ย
บอกไปว่าเมื่อไหร่ก็จะรอ การจูบที่ปลายนิ้วอาจเป็นการผิดสัญญาก็เป็นได้
สำหรับเธอแล้วเขาควรจะเป็นสุภาพบุรุษมากที่สุดแท้ๆ แต่เขาอาจสูญเสียคุณสมบัตินั้นไปแล้วก็ได้
พออยู่กับเธอแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะรัก
ดวงใจที่ส่องสว่าง ความรักที่มีต่อเธอมันเอ่อล้นออกมา
"ฉันสาบานว่าจะไม่ทำอีกแล้ว......"
พันเอกกองทัพบกของไลเดนชาร์ฟลิช เสียหน้าเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่หลงรัก
ตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่กันนะ
แล้วเธอมองเขาอย่างไร
"......พันตรีคะ ฉัน"
ไวโอเล็ตเรียกเขาด้วยเสียงราวกับกระดิ่ง
เธอจับปลายนิ้วของกิลเบิร์ตอีกครั้ง และก้าวมาข้างหน้า
ระยะที่ห่างออกไปร่นกลับเข้ามา และอีกก้าว
เป็นระยะที่กิลเบิร์ตสามารถกอดเธอได้
"ไวโอเล็ต......"
"พันตรีคะ......ขอร้องล่ะค่ะ"
ไวโอเล็ตมองเข้าไปในดวงตาของกิลเบิร์ต ความงดงาม ความอ่อนโยนที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากครั้งแรกที่พบกัน และความเหงาเล็กน้อยที่แสดงออกมาจากดวงตาสีมรกต
ตอนนี้กำลังสะท้อนภาพของไวโอเล็ตอยู่ ในโลกของเขามีไวโอเล็ตอยู่
"อย่าสาบานเลยนะคะ"
กิลเบิร์ตกระพริบตาให้กับคำพูดที่ออกมาอย่างชัดเจน
"อย่าสาบาน......ว่าจะไม่ทำอีกเลยนะคะ"
เมื่อเห็นน้ำตาลอยขึ้นมาบนดวงตาสีหยกของไวโอเล็ตอีกครั้ง กิลเบิร์ตยื่นมือไปที่แขนของเธอทันที ลูบผมสีทองราวกับจะปลอบใจ ตั้งใจฟังสิ่งที่เธอพยายามจะพูดกับตนเอง
"พันตรีเคยพูดเอาไว้สินะคะ ว่าความรักคือการที่อยากปกป้องอีกฝ่าย......มากที่สุด"
ปลายนิ้วของเขาปาดน้ำตาให้เธอ ไวโอเล็ตจับมือนั้นไปอิงไว้ที่แก้มและหยดน้ำตาลงอีกครั้ง
"......ฉัน คิดอย่างนั้นมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วค่ะ"
ตอนนี้ชีวิตที่ขาดหายไปของเธอกำลังได้รับการเติมเต็ม
ไม่สิ ความจริงแล้วทั้งสองคนพยายามเติมเต็มซึ่งกันและกันมาตั้งแต่ตอนที่พบกันแล้ว เพียงแต่สวนทางกันหลายต่อหลายครั้ง ไม่ค่อยราบรื่นนัก
ตอนนี้ดวงใจของไวโอเล็ตกำลังถูกเติมเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
"เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้นานแล้วค่ะ เพียงแต่ไม่เคยรู้มาก่อน......"
เพียงแค่สิ่งเล็กๆของคุณก็ทำให้ใจสั่นไหว เกิดเสียงกู่ร้องในใจ เกิดความปิติยินดี
"......ฉัน"
ที่ร้องไห้เป็นเพราะอยากให้คุณอยู่เคียงข้าง ไม่อยากให้จากไปไหน
"พันตรีคะ......ฉัน"
ทำไมตอนนี้ถึงร้องไห้อยู่กันนะ
"ตอนนี้ ฉัน......"
ความชอบกับความรักราวกับหิมะที่ตกทับถมกันจนไม่สามารถละลายได้
อยากบอกสิ่งนี้ให้คุณรับรู้ อยากให้คุณรู้สึกเหมือนกัน
"เข้าใจมากกว่าเมื่อก่อน......"
พูดดั่งคนที่สวดภาวนา
"แล้วล่ะค่ะ"
ว่าฉันรักคุณ
จบ
*กิลเบิร์ตเลื่อนยศเป็นพันเอกแล้ว แต่น้องติดเรียกว่าพันตรีค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น